Në Egjiptin e lashtë, muzika nuk ishte thjesht një formë argëtimi, por një gjuhë e shenjtë që lidhte njerëzit me botën hyjnore. Çdo tempull kishte muzikantët e vet, dhe çdo ceremoni fetare shoqërohej me këngë, daulle, harpa dhe flauta të ndërtuara me kujdes nga materialet më të mira.
Egjiptianët besonin se tingulli kishte fuqi krijuese. Zoti Thot, perëndia e dijes dhe e shkrimit, përshkruhej si ai që “i dha botës fjalën e parë”, dhe me të solli harmoninë. Muzika shihej si një mënyrë për të rikthyer rendin hyjnor në tokë. Në çdo rit funerali, kori i grave këndonte për të udhëhequr shpirtin e të ndjerit drejt “fushave të lulëzuara” të botës së përtejme.
Instrumentet si harpa, sistri dhe lyra kishin kuptime të thella simbolike. Harpa përfaqësonte lidhjen midis qiellit dhe tokës, ndërsa sistri – një instrument dridhës që përdorej nga priftëreshat e perëndeshës Hathor – shërbente për të pastruar energjinë e keqe dhe për të thirrur mbrojtjen hyjnore.
Në pallatet mbretërore, muzika kishte një rol tjetër: forcimin e autoritetit të faraonit. Sundimtarët shpesh porosisnin himne që lavdëronin pushtetin e tyre si të dhënë nga perënditë. Këto këngë recitoheshin në festa shtetërore dhe në ceremonitë e kurorëzimit, duke e kthyer pushtetin politik në një akt të shenjtë.
Studiuesit egjiptologë kanë zbuluar mbishkrime që përmbajnë forma të hershme të notacionit muzikor, të cilat tregojnë se egjiptianët kishin zhvilluar një sistem të sofistikuar ritmik shumë kohë përpara kulturës klasike greke. Muzika e Egjiptit të lashtë nuk ishte e ndarë nga jeta e përditshme: ajo shoqëronte lindjen, dashurinë, vdekjen dhe çdo moment ndërmjet tyre.
Egjiptianët nuk e shihnin muzikën si një art të zakonshëm, por si forcën që mban universin në ekuilibër. Prandaj, edhe pas mijëra vjetësh, ritmi i tyre mbetet gjallë në kujtesën e njerëzimit.
Komente